خانم مهدیه غلامحسینی ضمن ارائه پایان‌نامه خود با موضوع «بررسی زیبایی‌شناسانه سینمای میرکریمی از منظر نئوفرمالیسم» به بررسی چهار اثر سینمایی رضا میرکریمی؛ زیر نور ماه (۱۳۷۹)، خیلی دور خیلی نزدیک (۱۳۸۳)، یه حبه قند (۱۳۹۰) و قصر شیرین (۱۳۹۷) پرداخت.
غلامحسینی همچنین نمایشنامه «رِشاد» را به عنوان پایان‌نامه عملی خود ارائه کرد.
آقای دکتر سید حمید میرخندان، استادیار دانشکده صداوسیما و جناب استاد حسین اسدی‌زاده، کارگردان و استاد دانشگاه، به عنوان داوران نظری و عملی پایان‌نامه، در این جلسه به نقد و بررسی پایان‌نامه پرداختند.
راهنمایی نظری پایان‌نامه را جناب استاد وحید حیاتی، صاحب کتاب «نقد مؤلف» و راهنمایی عملی آن را آقای دکتر مهدی داودآبادی، عضو گروه علمی ادبیات نمایشی مؤسسه آموزش‌عالی هنر و اندیشه اسلامی، به عهده داشتند.
در چکیده پایان‌نامه می‌خوانیم:
«فرمالیسم یک گرایش منتقدانه است که بر این اساس متولد شد که بنیانی علمی یا عینی برای نقد ادبی پیدا کند. برای فرمالیست¬ها هنر بیش از اینکه موضوع یا بدنه کار باشد روندی است که ادراک به وسیله آن کند یا حتی متوقف می¬شود. بنابراین آنچه منتقد مطالعه می¬کند شکل¬هایی هستند که این مفهوم را به انجام می¬رسانند. اساسی-ترین کاربرد جدید فرمالیسم در بررسی فیلم، استفاده دیوید بوردول و کریستین تامسون از آن به ویژه ابتدا در روایت در فیلم داستانی (بوردول 1985) و سپس در مقالاتی در تحلیل نئوفرمالیسمی فیلم یعنی شکستن حفاظ شیشه¬ای (تامسون 1988) بوده است. آن¬ها معتقدند که فرمالیسم برخلاف برخی شیوه¬های ساختارگرایانه و روانکاوانه به تماشاگری فعال نیاز دارد و البته می¬توان این رویکرد را درباره همه فیلمسازان به کار گرفت. رضا میرکریمی از جمله فیلمسازانی است که جهان سینمایی منحصر به فرد و شخصی¬اش در مسیر جریانات گذرای سینمایی، ناب و دست نخورده باقی مانده است. میرکریمی در سال¬هایی که در سینمای ایران فعالیت داشته موفق شده است به سینمای خودش دست یابد. سینمایی که چه در ادبیات فیلم¬هایش و چه در درونمایه جاری است و می¬توان به وضوح در آثار او مایه¬های نئوفرمالیستی را یافت و آن¬ها را از منظر نئوفرمالیسم مورد بررسی قرار داد.»